Net als nog een aantal onder jullie heb ik de naaimicrobe van mijn mama meegekregen. Ik denk dat ik zo rond mijn tiende mijn eerste poppenkleertjes stikte, kleedjes (lees rokjes met een soort bretellekes) voor mijn monchichi's.
Later volgenden dan outfits voor de barbies van mijn kleine nichtjes en toen ik 17 was, besliste ik om in avondschool lessen "snit en naad" te gaan volgen. Klinkt ouderwets maar ik heb in die 5 jaar opleiding toch héél wat geleerd en ondertussen ook alweer héél wat vergeten;-).
Er zijn héél wat naaisels voor mijzelf en de kindjes van mijn nicht van onder mijn machine gerold.
Mijn machine, een bernina 1020, nog een volledig mechanisch geval, heeft mij tot hiertoe nog nooit in de steek gelaten (het omgekeerde is wel het geval) en heeft er al wat stikuren opzitten.
Na de kleren had ik een teddybeerperiode en na het doopsuikerproject van de oudste zoon, viel de machine stil... Weinig tijd en nadien bang dat mijn peuter de speldjes en knoopjes in zijn mond ging steken.
Bij gebrek aan een naaikamer moest ik in de living werken...
Nog héél af en toe werd er een lakentje, gordijntje of iets voor de babykamer gemaakt, maar verder stond mijn vriend op stal.
Voor zoon nummer twee werd ze nog eens bovengehaald en rolden er minikonijntjes en washandjes en kabouterkes vanonder en toen bleef ze weggezet tot de lente van vorig jaar.
Ik zag meisjesmama haar blog en dacht bij het zien van al dat moois, dat ik eigenlijk dringend weer moest beginnen naaien.
Ik ontdekte een paar leuke blogs en al even leuke online stoffenwinkeltjes en het hek was van de dam!
De stoffenkast werd aangevuld en de 1020 kreeg een overlockbroertje.
doopsuikers van de oudste zoon
Geen opmerkingen:
Een reactie posten